eerste kennismaking met zijn nieuwe thuis.

In de infogids hadden we gelezen dat we best eerst de tuin verkenden. We lijnden hem aan en trokken de tuin in. Hij bleef rustig en kalm. Niet veel later ook een plasje. Dit ging al goed. Nu nog kennismaken met de rest van het gezin. Izzi en Lubke, onze Petit Basset en ons Cavaliertje.Niets vermoedend komen ze ons zoals altijd vriendelijk toehuppelen. Maar dan oeps, het enthousiasme is plots wat minder als er zo’n grote reus voor hun neus staat. Lubke blijft verwonderd kijken maar Izzi kiest het vluchtpad naar binnen. Het zal even wennen worden.

De verkenning van het huis verliep rustig en kalm. Overal eens snuffelen en een plaatsje zoeken waar hij kon zitten. Zijn voorkeur ging eerst naar de lederen zetel, maar dat konden we net voorkomen door een korte neen. Zijn zetel stond klaar (ons oud ikea exemplaar ) , centraal geplaatst , dicht bij het venster, met een goed overzicht op living en keuken. Maar hij moest die nu ook nog kiezen. Uiteindelijk besloten we hem een handje te helpen. Voorzichtig plaatsten we hem erin. Heel onzeker bleef hij efkes zitten. Dan er snel weer uit. Maar als hij zag dat hij onze toestemming kreeg sprong hij er weer in. Hij heeft zijn plaats gevonden. En enkele uren later, zie je dit :

 

Zijn zeteltje is zijn favoriet plekje. Hij begint er zich veilig te voelen. Onze andere 2 honden blijven op afstand. Vooral Izzi blijft bang van ons groot windekind. Lubke durft al eens toenadering zoeken. De rest van de avond verloopt rustig en kalm.

Het voederen van 3 honden wordt de volgende uitdaging. Lubke en Izzi zijn het niet gewoon dat hun korrels weggenomen worden. (foutje van ons natuurlijk dat we dit niet aanleerden). Maar ja , het ging altijd goed met die 2. Nooit ruzie. We hadden vooraf al afgesproken dat we Milo in een andere kamer gingen voederen : in de hondenkamer. ( waar Lubke en Izzi verblijven als we niet thuis zijn. ) Kamer met wasmachine, droogkast ,verwarming ,  gootsteen en enkele kasten. Voor de rest helemaal ingericht met hondenmanden en hondenkussens. Dit is ook de kamer waar onze honden overnachten. Milo achtervolgde me gewillig naar de hondenkamer . Zijn verhoogde voederbak stond er klaar. Hij keek verward toe als ik er korrels in deed. Hij durfde niet te eten. Hij keek me aan en vroeg toestemming. Hoe beleefd kan je zijn als hond. Ongelooflijk ! Ik deed teken dat alles in orde was, nogmaals vroeg hij toestemming. Uiteindelijk begon hij gulzig zijn korrels te verorberen. Nog geen 2 minuten later was zijn bakje al leeg. Hopelijk hadden Lubke en Izzi al wat gegeten in de keuken. Want hun bakje moest zowieso weer weg voordat Milo er aan kwam. Lubke keek verbaasd toen haar etensbak weggenomen werd en blafte. Niets aan te doen, zei ik. Er is een nieuwe routine.