15 november
Eindelijk is het zover. We mogen onze nieuwe vriend afhalen.
Er was toch wat stress en spanning bij iedereen de voorbije dagen. De infogids
hadden we een paar keer doorgelezen. Het avontuur kon beginnen.
Rond 10.50u. waren we ter plaatse. De parking stond al goed
vol. We hadden net nog een plaatsje bij de ingang. In de tent was het al aardig
druk. We schoven aan om ons inschrijvingsnummer te ontvangen. We kregen nr. 15.
De spanning steeg. Hier en daar hoorde je een galgo de tent
binnentrippelen. Amaai, schone en rustige diertjes. Nog zoveel mooier dan op de
foto’s van de website. We hadden nog net een plaatsje voor ons vijven achteraan
de tent. Net voor de Eukanuba stand. Weer rijtje schuiven om een halsband te
kiezen. Ja, het was echt wel druk. Maar ja wat wil je, zo’n hondenweertje. Het bleef maar regenen. We kozen voor een
mooie blauwe halsband.
In afwachting bestelden we een drankje. Ik hoorde nr. 13
afroepen. Het duurt nu niet lang meer. Intussen een praatje gemaakt met de mensen rond ons. De
foto’s van de geadopteerde honden op de website kregen een waar gedaante. Zo
leuk om te zien. Stuk voor stuk mooie, rustige parels. Wat me echt wel
verwonderde was de rust van de honden om ons heen. Zoveel honden samen en toch nergens
geen geblaf of gegrom. Ongelooflijk ! We hadden ogen te kort om alle hondjes
goed te bekijken tot ik plots op het einde van de tent nr. 15 hoor afroepen. Ja,
het is onze beurt ! Spannend. We geven de leiband aan de vriendelijke meneer en
even later is hij terug met onze MILO. Vanaf nu geen fotootje meer maar een
echt, mooi, lief en bang windekind. Hij heeft niet echt aandacht voor ons. De
indrukken rondom hem zijn hem duidelijk te veel. We worden gerust gesteld dat de wondjes op
zijn rug al goed aan het genezen zijn. Ook zijn oortjes hebben duidelijk
afgezien. Hier en daar is hij een stukje kwijt. Vooral zijn rechteroor is het
meest gekwetst. Maar alles komt goed.Hij heeft zijn begeleider goed in de gaten
en is toch wel wat onrustig als die plots vertrekt om de volgende hond te gaan
afhalen. We proberen hem wat gerust te stellen. Hij laat zich gewillig aaien.
Oh, wat is hij mooi !
Nu nog een jasje passen en hij is er klaar voor. Ik heb er
wel wat medelijden mee dat hij dat nu allemaal die eerste dag moet doen. Wat
moet dat beestje wel niet denken. We kopen nog een sticker, een sjaal en een
kalender. We horen ons nummer nog eens afroepen en we kunnen eindelijk Mireille
ontmoeten. Toch prachtig wat die dame allemaal doet. Na een korte kennismaking waar ook Spartacus
nog eens ter sprake kwam, met zijn allen op de foto. Milo ging gewillig mee. Alle papierwerk in orde brengen en we konden naar huis.
Nog eerst een plasje doen op het veld naast de tent en dan
naar de auto. De koffer was voorzien van enkele dekentjes. Milo toch een beetje
opheffen en hop redelijk spontaan ging hij de auto in. Nu snel naar huis zodat
hij tot rust kan komen. Tijdens de rit houden de dochters hem nauwgezet in het
oog. Hij is rustig en kijkt nieuwsgierig uit het raam. Benieuwd hoe onze andere
honden gaan reageren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten