eerste week bijna voorbij

Morgen is Milo 1 weekje bij ons. Hij begint het al goed gewoon te worden. Tijdens de wandelingen is hij wel af en toe standbeeld. Er zachtjes tegen praten en hem over zijn kopje aaien helpt meestal wel. Benieuwd of dit beter wordt?

 Als we aan het eten zijn, komt hij zijn snuitje op tafel leggen. Gelukkig neemt hij nog niets van tafel maar we moeten  hem regelmatig er aan herinneren en vaak "af " zeggen.

Hij maakte deze week ook kennis met onze pony's. hij was rustig en benieuwd.

Izzi is er nog steeds niet zot van, maar begint hem toch al te appreciëren. Ze is niet zo bang van.

18 november

We zijn nu drie dagen verder. Er is toch al veel gebeurd op enkele dagen tijd.
Hij heeft al super veel geleerd.
De 2de nacht heeft hij weer een uurtje geblaft. Maar vorige nacht, wat een verschil. Na 10 min. was hij al stil. Elke hond heeft zijn nachtplekje gevonden. Milo slaapt in de grote mand. Lubke slaapt op het matrasje ernaast. En Izzi heeft het andere kussen genomen. Elk zijn plaatsje in de roedel. Prachtig toch. Hopelijk lukt het deze nacht opnieuw.
Zijn favoriete bezigheid is slapen in zijn zetel. Maar als we aan het eten zijn, dan komt hij af hoor. Met zijn verleidelijke blik staart hij ons aan , in de hoop om toch een stukje van tafel te krijgen. Zijn snuitje past precies op tafel.  Hoewel het hard is om aan deze blik te weerstaan , blijven we volhouden.  Een korte "af" is het nieuwe commando dat hij toch al blijkt te verstaan. Wat is hij toch slim! Maar de verleiding blijft groot.
Nadat alle mensen voldaan zijn, is het hondjestijd. Milo weet dit al na slechts 3 dagen. Hij staat al aan de deur te wachten met een blik van "waar blijf je nou"? Terwijl Milo rustig aan het smullen is  in de hondenkamer is het ook het moment om Izzi en Lubke in de keuken eten te geven.
Ik sta toch wel verwonderd hoe snel een windekindje weet wat er van hem verwacht wordt. Verbazingwekkend.
We maakten deze namiddag  ook een korte wandeling naar het bos. Milo heeft angst van andere honden. Hij gromt en blaft als we een andere hond tegen komen. We denken dat hij bang is. Maar ja , de indrukken zijn dan ook enorm de eerste dagen.
Deze morgen eens geprobeerd om te spelen met Milo. Zijn katoenen touwtje erbij genomen en hup de lucht in ermee. Milo keek me aan alsof hij zich afvroeg : Wat krijgen we nu? Waar is die nu mee bezig? Doe even normaal ... Hij wist totaal niet wat hij met het ding moest aanvangen. Dus dan maar proberen Izzi te lokken om een spelletje te spelen. Ze kwam enthousiast af, maar toen ze zag dat Milo ook kwam aangelopen , was de speelpret voorbij . Ze blijft nog steeds bang van haar nieuwe huisgenoot.
Er zat maar 1 ding op : zelf voor hond spelen. Op de knieën met een katoenen touwtje. Gelukkig zijn er geen toeschouwers. Milo keek nog steeds vol verwondering en ging uiteindelijk in zijn zetel zitten.
Toen plots een uurtje later. Hij nam zijn touwtje vast en .... hup de lucht in ermee. Hij verschoot ervan dat het ding zo hoog vloog. Eens proberen of hij ook zijn schaapje wil waar hij de eerste dagen bang van was . En ja hoor. Het schaap ging de lucht in. Zijn pootjes vlogen alle kanten uit. Milo pakte het enthousiast mee in zijn zeteltje en controleerde of alle pootjes er wel goed aan vasthangen. Zalig om te zien. Na enkele minuten was de speelfurie voorbij. Jammer.
Maar 1 ding is zeker. Milo voelt zich goed in ons gezinnetje. Super toch !

eerste nacht

Hier zag ik het meeste tegenop. Onze Milo moest voor de eerste keer in de hondenkamer. Samen met zijn zusjes Lubke en Izzi. Maar wij gingen er niet zijn. Met zijn drietjes gingen ze heel gemoedelijk mee. Het is hier redelijk hondproof. Maar toch... Eerste keer zonder ons, als dat maar goed komt.Wij dan ook maar wat ongerust naar boven.  Eerste 10 min. bleef het stil. Maar toen begon Milo te blaffen. Je zou voor minder, het dutske . Maar we moesten consequent zijn. Hij was niet alleen. Opstaan had geen zin. Ook al vonden we het super erg voor hem. Opstaan als hij blaft maakt het alleen maar erger. Hopelijk duurt dit geen hele nacht. We horen dat hij bang is. Izzi en Lubke zijn stil. We horen heel wat gestommel en weg en weer gecross. Iedereen moet natuurlijk zijn eigen plekje zoeken. Als dat maar goed komt. De woorden van Mireille schieten door mijn hoofd : "Niet alleen laten in een kamer, Geduld hebben ". Ik sus mezelf dat hij niet alleen is. Hij heeft 2 soortgenoten. Maar toch, ik twijfel of ik er goed aan deed. Misschien hadden we toch beter de slaapkamer gekozen... Ik lig er verder over te tobben. Op de achtergrond hoor ik bange Milo. Andy stelt me gerust dat ik geduld moet hebben. Plots is het stil... een uurtje later... oef... wat een opluchting... Hopelijk blijft het zo...
Om 6 uur schiet ik wakker. Nog steeds stil.... Gelukkig heeft Milo kunnen slapen. Misschien vond hij toch wat troost bij Lubke en Izzi.
Benieuwd snellen we naar beneden. Het is belangrijk dat Milo ervaart dat we hem niet achterlaten maar na een nacht terug komen. Met zijn drietjes trippelen ze naar buiten om een plasje te doen. Behalve een kakje en een plasje in de hondenkamer zag alles er redelijk ok uit. De tanden die op de kraan staan, vinden we niet zo erg.

eerste kennismaking met zijn nieuwe thuis.

In de infogids hadden we gelezen dat we best eerst de tuin verkenden. We lijnden hem aan en trokken de tuin in. Hij bleef rustig en kalm. Niet veel later ook een plasje. Dit ging al goed. Nu nog kennismaken met de rest van het gezin. Izzi en Lubke, onze Petit Basset en ons Cavaliertje.Niets vermoedend komen ze ons zoals altijd vriendelijk toehuppelen. Maar dan oeps, het enthousiasme is plots wat minder als er zo’n grote reus voor hun neus staat. Lubke blijft verwonderd kijken maar Izzi kiest het vluchtpad naar binnen. Het zal even wennen worden.

De verkenning van het huis verliep rustig en kalm. Overal eens snuffelen en een plaatsje zoeken waar hij kon zitten. Zijn voorkeur ging eerst naar de lederen zetel, maar dat konden we net voorkomen door een korte neen. Zijn zetel stond klaar (ons oud ikea exemplaar ) , centraal geplaatst , dicht bij het venster, met een goed overzicht op living en keuken. Maar hij moest die nu ook nog kiezen. Uiteindelijk besloten we hem een handje te helpen. Voorzichtig plaatsten we hem erin. Heel onzeker bleef hij efkes zitten. Dan er snel weer uit. Maar als hij zag dat hij onze toestemming kreeg sprong hij er weer in. Hij heeft zijn plaats gevonden. En enkele uren later, zie je dit :

 

Zijn zeteltje is zijn favoriet plekje. Hij begint er zich veilig te voelen. Onze andere 2 honden blijven op afstand. Vooral Izzi blijft bang van ons groot windekind. Lubke durft al eens toenadering zoeken. De rest van de avond verloopt rustig en kalm.

Het voederen van 3 honden wordt de volgende uitdaging. Lubke en Izzi zijn het niet gewoon dat hun korrels weggenomen worden. (foutje van ons natuurlijk dat we dit niet aanleerden). Maar ja , het ging altijd goed met die 2. Nooit ruzie. We hadden vooraf al afgesproken dat we Milo in een andere kamer gingen voederen : in de hondenkamer. ( waar Lubke en Izzi verblijven als we niet thuis zijn. ) Kamer met wasmachine, droogkast ,verwarming ,  gootsteen en enkele kasten. Voor de rest helemaal ingericht met hondenmanden en hondenkussens. Dit is ook de kamer waar onze honden overnachten. Milo achtervolgde me gewillig naar de hondenkamer . Zijn verhoogde voederbak stond er klaar. Hij keek verward toe als ik er korrels in deed. Hij durfde niet te eten. Hij keek me aan en vroeg toestemming. Hoe beleefd kan je zijn als hond. Ongelooflijk ! Ik deed teken dat alles in orde was, nogmaals vroeg hij toestemming. Uiteindelijk begon hij gulzig zijn korrels te verorberen. Nog geen 2 minuten later was zijn bakje al leeg. Hopelijk hadden Lubke en Izzi al wat gegeten in de keuken. Want hun bakje moest zowieso weer weg voordat Milo er aan kwam. Lubke keek verbaasd toen haar etensbak weggenomen werd en blafte. Niets aan te doen, zei ik. Er is een nieuwe routine.

de adoptiedag

15 november

Eindelijk is het zover. We mogen onze nieuwe vriend afhalen. Er was toch wat stress en spanning bij iedereen de voorbije dagen. De infogids hadden we een paar keer doorgelezen. Het avontuur kon beginnen.

Rond 10.50u. waren we ter plaatse. De parking stond al goed vol. We hadden net nog een plaatsje bij de ingang. In de tent was het al aardig druk. We schoven aan om ons inschrijvingsnummer te ontvangen. We kregen nr. 15.

De spanning steeg. Hier en daar hoorde je een galgo de tent binnentrippelen. Amaai, schone en rustige diertjes. Nog zoveel mooier dan op de foto’s van de website. We hadden nog net een plaatsje voor ons vijven achteraan de tent. Net voor de Eukanuba stand. Weer rijtje schuiven om een halsband te kiezen. Ja, het was echt wel druk. Maar ja wat wil je, zo’n hondenweertje.  Het bleef maar regenen. We kozen voor een mooie blauwe halsband.

In afwachting bestelden we een drankje. Ik hoorde nr. 13 afroepen. Het duurt nu niet lang meer. Intussen  een praatje gemaakt met de mensen rond ons. De foto’s van de geadopteerde honden op de website kregen een waar gedaante. Zo leuk om te zien. Stuk voor stuk mooie, rustige parels. Wat me echt wel verwonderde was de rust van de honden om ons heen. Zoveel honden samen en toch nergens geen geblaf of gegrom. Ongelooflijk ! We hadden ogen te kort om alle hondjes goed te bekijken tot ik plots op het einde van de tent nr. 15 hoor afroepen. Ja, het is onze beurt ! Spannend. We geven de leiband aan de vriendelijke meneer en even later is hij terug met onze MILO. Vanaf nu geen fotootje meer maar een echt, mooi, lief en bang windekind. Hij heeft niet echt aandacht voor ons. De indrukken rondom hem zijn hem duidelijk te veel.  We worden gerust gesteld dat de wondjes op zijn rug al goed aan het genezen zijn. Ook zijn oortjes hebben duidelijk afgezien. Hier en daar is hij een stukje kwijt. Vooral zijn rechteroor is het meest gekwetst. Maar alles komt goed.Hij heeft zijn begeleider goed in de gaten en is toch wel wat onrustig als die plots vertrekt om de volgende hond te gaan afhalen. We proberen hem wat gerust te stellen. Hij laat zich gewillig aaien. Oh, wat is hij mooi !

Nu nog een jasje passen en hij is er klaar voor. Ik heb er wel wat medelijden mee dat hij dat nu allemaal die eerste dag moet doen. Wat moet dat beestje wel niet denken. We kopen nog een sticker, een sjaal en een kalender. We horen ons nummer nog eens afroepen en we kunnen eindelijk Mireille ontmoeten. Toch prachtig wat die dame allemaal doet.  Na een korte kennismaking waar ook Spartacus nog eens ter sprake kwam, met zijn allen op de foto. Milo ging gewillig mee. Alle papierwerk in orde brengen en we konden naar huis.

Nog eerst een plasje doen op het veld naast de tent en dan naar de auto. De koffer was voorzien van enkele dekentjes. Milo toch een beetje opheffen en hop redelijk spontaan ging hij de auto in. Nu snel naar huis zodat hij tot rust kan komen. Tijdens de rit houden de dochters hem nauwgezet in het oog. Hij is rustig en kijkt nieuwsgierig uit het raam. Benieuwd hoe onze andere honden gaan reageren.

oktober 2014

Op 30 oktober krijg ik plots telefoon van Mevr. Broeders uit Spanje. Ze had helaas slecht nieuws voor ons : Spartacus had deze nacht een maagtorsie gehad en was overleden. Ik werd er even stil van… Dit hadden we helemaal niet verwacht…De naam Spartacus was hier al goed ingeburgerd. Iedereen keek er naar uit. Wat nu ?

Mireille vertelde ons dat er net 2 nieuwe hondjes binnengebracht werden. 2 jonge beestjes. Ze ging de foto’s naar ons doorsturen voordat ze die op de website plaatste. Enkele uurtjes later kregen we de foto’s doorgemaild. Vreemd , een nieuwe hond kiezen, … mooie hondjes… maar het was Spartacus niet… Maar ja , iedereen verdient het paradijs. …

De hondjes op de foto waren Mika en Gimena. 2 schatjes maar wel nog heel jong. We hadden graag een iets oudere hond gehad. Op de website waren al heel wat honden geadopteerd. De keuze was beperkter. Noir stond er al een tijdje bij. Hij trok al van bij het begin onze aandacht. We vonden hem heel fier en mooi. Ook onze dochters hadden hem al opgemerkt. Onze aandacht ging ook naar Fina. Ook zo’n lieve, mooie schat. Maar omdat we toch hadden besloten om een reutje te kiezen, werd Noir onze uitverkorene.

We begonnen geleidelijk aan het idee te wennen dat Spartacus er jammer genoeg niet meer was. Onze enige troost was wel dat het nog voor de adoptiedag gebeurde. We hadden hem nog niet persoonlijk gekend. Maar het blijft triestig natuurlijk…

Nu op zoek naar een nieuwe naam. “Noir” had niet echt onze voorkeur. Al snel kwamen we tot de conclusie dat “Milo” bij hem paste.

We zijn er klaar voor. We kijken uit naar de komst van onze nieuwe vriend Milo. Spartacus komt nog steeds spontaan in onze gedachten en krijgt toch ook een plaatsje in ons hart. Het lot besliste er anders over… Zijn herinnering zal steeds een foto blijven…

september 2014

Begin september…

Samen met de kids bekeken we alle honden die ter adoptie stonden. Er waren veel leuke en mooie bij. En iedereen verdiende wel een tweede kans. We besloten er toch een jongere uit te kiezen. We hadden al 2 teefjes. Waarom eens geen reutje? Ons oog viel op Spartacus. De jongste die er op staat : 11 maanden. Een hele mooie bruinrood gestroomde.   We vulden de adoptieaanvraag online in.   

Enkele dagen gingen voorbij tot we plots telefoon kregen uit Spanje. Mevr.Broeders belde ons persoonlijk op om de adoptie te bevestigen. Ze vertelde ons ook dat de adoptiedag van september net voorbij was. We hadden onze aanvraag net de dag na de adoptiedag ingediend. Jammer…

Maar er zat niets anders op dan af te wachten… Tot de volgende adoptiedag.

Enkele weken later kregen we bezoek van de regioverantwoordelijke die ons heel wat nuttige tips en info bezorgde. Alles was in orde maar de omheining van de tuin was toch niet hoog genoeg. Dit deed ons  even schrikken. Een hekken van 1,5 m te laag ? Gelukkig was een deel van de tuin wel afgezet met een houten afsluiting van 1,80 m . We wilden geen risico’s nemen dus besloten we de tuin te verdelen in 2 delen waarvan het eerste stuk afgesloten wordt met een vaste draadafsluiting van 2 m hoog. We haalden ook wat extra constructiehout om de poortjes die aanwezig waren hoger te maken. Ziezo, alles klaar om Spartacus te ontvangen.